Vraag: hoe vaak verschijnen er nieuwe opiniepeilingen van Trump vs. Harris? Een paar keer per week, elke dag? Een betere manier om die vraag te stellen is misschien zoiets als dit: de grootste verkiezingsshow ter wereld – die rondom de presidentsverkiezingen in de VS – draait weer op volle toeren en dat betekent dat het beest moet worden gevoed; de miljoenen, miljarden mensen zoals u, die maandenlang elke dag opnieuw benieuwd zijn naar nieuws. Wilt u, met dat in het achterhoofd, uw schatting niet liever drie keer zo hoog maken?

Het juiste antwoord is natuurlijk ‘ja’, want deze weken is er geen groter clickbait denkbaar dan alles waar ‘latest poll’ boven staat. Drie peilingen per dag worden er op dit moment de nieuwsstroom ingepompt, en dat gaat alleen maar meer worden. We hebben het dan alleen nog over Trump vs. Harris. Er wordt ook gepeild in gouverneursraces, voor de Senaat, in swing states, voor het Huis van Afgevaardigden. Echte nieuwsjunkies kunnen ze dagelijks zien binnenkomen op fivethirtyeight.com en andere sites die ze samenvegen, en die vaak een soort gewogen gemiddelde presenteren als een gezaghebbende poll of polls.

Je hoeft geen peiling-expert te zijn om het probleem bij sommige peilingen te zien. Persbureau Reuters laat ze soms uitvoeren met minder dan 800 mensen, wat niet veel is in een land van 350 miljoen. Bij grotere aantallen gaat de foutmarge omlaag, maar grote opiniepeilingen kosten geld en de meeste media gaan voor kwantitieit.

Dat geldt niet voor twee partijen voor wie de kleinste foutmarge al dodelijk kan zijn en die in deze maanden bulken van het geld: de campagnes van de kandidaten Donald Trump en Kamala Harris. Zij laten de kleinste details van kiezersvoorkeuren uitzoeken en brengen de spannendste kiesdistricten tot in detail in kaart. We hebben het dan niet alleen over de uiteindelijke uitslag, maar ook over minieme vragen zoals: welke lokale radiospot kunnen kiezers zich herinneren in kiesdistrict zeven, Ohio? Welk woord in tv-interviews sloeg aan bij Latino-pensionados in Zuid-Arizona?

De campagnes houden die resultaten natuurlijk wel voor zichzelf. Het gevolg is: de beste en meest accurate peilingen zijn geheim. Zelfs de beste nieuwsanalyses moeten het doen met een vaag, algemeen beeld. Je ziet dat ook in nieuwsberichten terug. ‘De campagnes hebben natuurlijk veel meer informatie dan wij’, zeggen analisten soms, hoewel veel mensen niet zullen begrijpen waarom dat zo is. Soms is een campagnestrategie daarom lastig te begrijpen van buitenaf, en zien zowel het publiek als media een probleem totaal anders dan een kandidaat zelf.

Biden bleef bijvoorbeeld het hele jaar, tot aan de aankondiging dat hij geen kandidaat zou zijn, volhouden dat hij er tegen Donald Trump veel beter voorstond dan veel mensen dachten. Waarschijnlijk was dat ook zo, alleen zag de buitenwereld dat niet. In 2012 hield de herverkiezingscampagne van Obama wekenlang voor de verkiezingen vol dat zijn tegenstander Mitt Romney ‘simpelweg geen pad naar de overwinning heeft’. Dat leek behoorlijk voorbarig, maar op verkiezingsdag bleek dat wel zo. Nieuwsduiders gaan hier vervolgens op speculeren: zegt Harris dat ze de underdog is als tactiek, of heeft ze betere informatie? Valt Donald Trump Harris maar zelden persoonlijk aan omdat hij geen vat op haar krijgt, of omdat hij iets weet wat wij niet weten?

De verkiezingsrace is daarom minder transparant dan je op basis van de berg aan informatie die ons erover bereikt zou denken. Natuurlijk blijft gelden dat opiniepeilingen ernaast kunnen zitten, ook hele dure en geheime. ‘Er bestaat geen opiniepeiler die niet de walk of shame heeft moeten maken, met de pet in de hand, om aan een boze klant uit te leggen waarom een voorspelde uitkomst niet is uitgekomen’, schreef een Republikeinse adviseur in de New York Times, een dag na een beruchte misser, waarbij de Republikein Eric Cantor had verloren, terwijl hij in de laatste peiling dertig procent voorsprong had.

Bovendien zijn Amerikanen in opiniepeilingen vaak niet eerlijk over wat ze écht vinden. Een recent onderzoek van nieuwssite Axios onderschreef dat: het verschil tussen wat mensen in een opiniepeiling zeggen en wat ze echt vinden is soms absurd groot. ‘We leven in een maatschappij die over het algemeen eerlijk is’: 37 procent zei in een opiniepeiling ja. Toen ze dat in het geheim nog eens mochten antwoorden, zei nog maar 7 procent dat. ‘De dingen zijn zo ver uit de hand gelopen, dat Amerikanen wellicht naar geweld moeten grijpen om ons land te redden’. Twintig procent zei ja; in het geheim nog maar vier.

Om achter dat soort verschillen te komen moet je nóg meer geld betalen aan het peilingbureau, en dan het liefst aan twee of drie om missers uit te sluiten. Zo draait het informatie-circus overuren, en is de overdaad die we zien nog maar een deel ervan. Want de Amerikaanse verkiezingen worden beslist op kleine verschillen, en meten is weten. Of dat is in ieder geval wat de peilingbureau’s, de campagnes, en ook wijzelf, graag willen geloven.