Athene – In de Griekse media wordt vrijwel nóóit melding gemaakt van wat dan ook in Nederland. De enige keren dat de Griekse pers ontplofte over iets ‘Ollandiko’ (Hollands) ging het altijd over persónen. De eerste waar heel Hellas het op gemunt had, was voormalig EU-commissaris Hans van den Broek omdat hij de Joegoslavische deelrepubliek, die de Grieken hardnekkig naar de hoofdstad Skopje bleven noemen, de naam Macedonië wilde toekennen. Een halsmisdaad in de ogen van álle Hellenen. Die naam was immers van Griekenland, van niemand anders.

De tweede die het moest ontgelden was oud-minister van Financiën Jeroen Dijsselbloem. Als voorzitter van de Eurogroep die de verguisde Troika aanstuurde – die het failliete Athene onmenselijke en vernederende EU-bezuinigingen en -hervormingen oplegde tijdens de Griekse crisis – werd hij gezien als niemand minder dan de satan. Dijsselbloem kreeg als bijnaam ‘Slager van Hellas’, was diep gehaat en figureerde als duivelse protagonist in duizenden sarcastische cartoons.

De laatste Nederlandse persoon waar Griekse media maandenlang op scholden, was ik zelf. Op 9 november 2021 toog ik in Athene – stomtoevallig díe dag met een rode hoed en een bijpassend rood in ‘lockdowntijd’ verplicht maskertje – naar een gezamenlijke persconferentie van in die tijd demissionair premier Rutte en de Griekse minister-president Mitsotakis. Aan beiden stelde ik harde vragen over hun beider vluchtelingenbeleid en over de criminele Griekse pushbacks. Niemand luisterde naar of herinnert zich nu wat Rutte antwoordde, want Mitsotakis explodeerde. Hij brulde allerlei seksistische, autoritaire onzin tegen me, ón camera. Die uitbarsting op beeld ging wereldwijd viral. Mitsotakis ordonneerde de Griekse media, die bijna volledig in zijn handen zijn, een hetzecampagne tegen mij te voeren. Die duurde meer dan drie maanden. Mijn rode hoed werd symbool voor ‘stop the lies, stop the pushbacks’.

Drie jaar later beheerst Nederland voor het eerst wéér het Griekse nieuws. De regeringsgezinde media staan er bol van: ‘Israëlische voetbalfans slachtoffer van gewelddadige antisemitische pogroms in Amsterdam.’ Hysterisch melden Griekse tv-presentatoren dat ‘bloeddorstige gekleurde, vooral Arabische migranten op fans van voetbalclub Maccabi Tel Aviv jagen’, en dat Netanyahu noodgedwongen ‘rescue planes’ naar ‘Ollandia’ stuurt.

Op social media herinnerde ik de wereld aan het feit dat diezelfde Maccabi-club in maart dít jaar ook in Athene had gevoetbald, en dat toen Maccabi-fans exact hetzelfde hadden geflikt in het centrum van de Helleense hoofdstad.

Vlak bij nota bene het Griekse parlement viel een hele groep een Arabisch uitziende man aan. Hij raakte gewond. Het liep uit de hand, de Griekse politie koos de kant van de Maccabi-fans in plaats van die van het slachtoffer, en ook de media repten vervolgens van ‘onacceptabel antisemitisch geweld’ in plaats van de werkelijkheid.

Mijn posts sloegen aan, zo bleek alras. Menigeen, zowel in Griekenland als in Nederland, vroeg zich openlijk af waarom de Amsterdamse gemeente ‘Maccabi Club Fans’ op zijn minst niet even had gegoogeld alvorens een – in huidige snel ontvlambare tijden – voetbalwedstrijd toe te staan met een club met een beruchte harde kern.

Lees verder: