1. When We See Us

In Brussel ben je zo met de trein en daar is in Bozar tot 10 augustus nog When We See Us, een hartveroverende tentoonstelling van moderne Afrikaanse figuratieve schilderkunst. Niet het zwarte lijden staat daar centraal, maar zwart plezier. De schilderijen die er te zien zijn, zijn buitengewoon veelzijdig. Van vrolijke bijeenkomsten van vrienden tot loom rustende figuren, van naïef geschilderde hoofden op uithangborden voor kappers tot erotische tafrelen. En heel veel portretten in alle mogelijke stijlen. Het gaat om het zelfbeeld van zwarte kunstenaars, en dat is letterlijk kleurrijk, zelfbewust en trots. In hetzelfde museum is tot 31 augustus ook nog een tentoonstelling van Berlinde De Bruyckere te zien. Haar beklemmende werk over menselijke sterfelijkheid is totaal anders dan de opwekkende Afrikaanse kunst, maar indrukwekkend is het wel.

2. Fiona Tan: Monomania

Het Rijksmuseum liet kunstenaar Fiona Tan vrij grasduinen door zijn collectie. Na zo’n twee jaar onderzoek leverde dat een verrassende tentoonstelling op over menselijke emoties en stoornissen. Tan raakte geïnspireerd door een intrigerend schilderij van Théodore Gericauld van een kleptomaan – hij schilderde in de negentiende eeuw portretten van ‘monomanen’. Ze duikt in het ontstaan van de psychiatrie, met vroege foto’s en gebeeldhouwde koppen van geesteszieken, en stelde een sfeervolle en associatieve tentoonstelling samen met tekeningen, etsen (een hele reeks van Goya!), oosterse maskers en een nieuwe eigen film, Janine’s Room. Ik heb met mijn gezelschap tijden gestaan voor de wand met klassieke afbeeldingen van emoties. Nog best moeilijk alle vormen van woede en angst te duiden.

3. Plein soleil van René Clément

Ik heb de film jaren geleden gezien en herinner me veel broeierige blikken en verleidelijke zeiltochten op de Middellandse Zee. The Talented Mr. Ripley van Patricia Highsmith is verfilmd door Wim Wenders, door Anthony Minghella en vorig jaar kwam ook Netflix met een miniserie – allemaal veelgeprezen. Maar de eerste verfilming is in het Frans, van René Clément, en die is nu gerestaureerd en in de bioscoop te zien. Ik ga beslist weer kijken. Spannend en zomers, en met een onovertroffen Alain Delon.