Barcelona – Gisteren werd hij zeventien. Zou er ooit over iemand op zijn zeventiende al zo veel geschreven, gesproken en gepost zijn als over Lamine Yamal? Waarschijnlijk niet. En al helemaal niet in zo’n korte tijd, want amper een jaartje geleden leefde hij in volstrekte anonimiteit. ‘Ik weet nog hoe ik met een paar vrienden het vorige EK voetbal op tv keek in een winkelcentrum’, zei hij na de wedstrijd waarop de wereld met een nieuw voetbalgenie kennismaakte, de dag waarop een jongen van zestien Spanje naar de EK-finale loodste met een bananenschot waar Arjen Robben jaloers op zou worden. ‘Dit is een droom.’

Dat kun je wel zeggen. Pelé was zeventien toen hij op het WK in Zweden miljoenen voetballiefhebbers over de hele wereld in verrukking bracht. Bijna zeventig jaar later herhaalt Lamine het kunststukje, alleen is hij nog een beetje jonger dan de legendarische Braziliaan toen was. ‘Ik heb tegen mijn moeder gezegd dat ik geen verjaardagscadeau hoef’, zei Lamine na de halve finale waarin hij werd uitgeroepen tot beste speler van de wedstrijd. Met het bereiken van de finale tegen de Engelsen nam hij genoegen.

Vorige week dook een vergeten foto op uit 2008. Een door en door verlegen Leo Messi – lang haar, amper twintig jaar – kijkt vertederd naar een zwart kindje in zijn nog ongetatoeëerde armen. Messi staat op het punt de beste voetballer ter wereld te worden, als hij dat niet al is. De foto wordt gemaakt voor een kalender van het dagblad Sport. Voor elke maand gaat een speler van FC Barcelona op de foto met een baby.

Niet zomaar een baby, want de kalender maakt deel uit van een solidariteitsactie. Twaalf gezinnen in een situatie van sociale uitsluiting kunnen via loting in aanmerking komen om hun pasgeboren kind te laten fotograferen met een van de sterren van de Catalaanse topclub. Een gezin uit de wijk Rocafonda in Mataró, een voorstad van Barcelona, doet mee met de loting en heeft geluk.

Hun zoontje van zes maanden, Lamine Yamal, mag op de foto. Voor de fotosessie had hij natuurlijk net zo goed Busquets, Krkić of Márquez kunnen treffen, maar het wordt Messi. Uitgerekend Messi. Zoiets onwaarschijnlijks kan alleen maar de vrucht zijn van een kosmisch toeval, zal een Catalaanse krant zestien jaar later schrijven. In Barcelona is Lamine Yamal dan al een tijdje geleden uitgeroepen tot de nieuwe Messi, wat hoog tijd werd na de mislukte pogingen met Ansu Fati en miskoop van de eeuw Victor Roque.

In zijn geboortewijk Rocafonda wordt hij op handen gedragen, Lamine Yamal Nasraoui Ebana. Rocafonda is een arme wijk met elfduizend inwoners en naar schatting tweeduizend kinderen wier ouders uit Noord-Afrika migreerden. Zo ook de vader van Lamine Yamal, Mounir Nasraoui. Zoals veel Marokkanen is hij fan van Real Madrid, wat maar weer eens duidelijk maakt dat je niet alles kunt hebben in het leven: krijg je een superster van een zoon, gaat-ie bij de aartsvijand spelen. De wortels van moeder Sheila Ebana liggen iets verder weg, in de Spaanse ex-kolonie Equatoriaal-Guinea. En die van Lamine Yamal zelf dus in Rocafonda, postcode 08304. Telkens als hij scoort brengt hij een ode aan de wijk waarin zijn vrienden in het winkelcentrum nu hun maatje op het EK in Duitsland aan het werk zien: met zijn vingers maakt hij het getal 304.

Volgens kenners is hij nuchter, zelfverzekerd en draagt hij de druk van het topvoetbal met een verbazingwekkende natuurlijkheid. ‘Ik wil niet denken dat ik een ster ben of dat soort dingen’, zei hij deze week. ‘Want daar schiet ik niks mee op. Ik probeer alleen maar mijn ploeg zo goed mogelijk te helpen.’ Met deze combinatie van bescheidenheid en flair lijkt hij veel op Nico Williams, zijn 22-jarige vriend en ploeggenoot in het Spaanse elftal die aan de andere zijlijn de tegenstanders doldraait. Samen zijn Lamine en zijn maatje van Ghanese afkomst de hoofdverantwoordelijken voor het vervroegd afdruipen van Duitsers en Fransen op dit EK. En voor het mooiste en verfrissendste spel dat we in tijden op een voetbalveld gezien hebben. Spaanse harten gaan er sneller van kloppen. Voor de ultrarechtse aanhangers van Vox, de kampioen van het Spaanse nationalisme, moet het een kwelling zijn: in extase gebracht door twee jongens die als het aan hun partij had gelegen nooit in Spanje waren opgegroeid.