Israël had geen andere keus dan Iran te treffen. Niet omdat het oorlog zo graag wil, maar omdat het oorlog wilde voorkomen. De Israëlische aanval was een wanhoopspoging om de infrastructuur van terreur en nucleaire dreiging te verzwakken voordat het te laat is.

Rob Kern, TPO, 28 juni 2025 – Al sinds 1979, toen ayatollah Khomeini aan de macht kwam, verkondigt het regime in Teheran een apocalyptisch geloof waarin Israël vernietigd moet worden om de komst van hun messiaanse figuur, de Mahdi, mogelijk te maken. Deze overtuiging is geen bijzaak, maar vormt het hart van de Iraanse buitenlandse politiek. Hezbollah in Libanon, de Houthi’s in Jemen, Hamas in Gaza en sjiitische milities in Syrië zijn allemaal verlengstukken van deze ideologie. De militaire aanval van Israël is dus geen koloniale reflex, maar een daad van existentiële zelfverdediging.

Israël staat alleen tegenover een gevaarlijke ideologie

De leiders in Teheran investeren niet in vrede of welvaart voor hun eigen volk, maar in raketten, drones en proxy-legers. Ze misbruiken religie als wapen en zijn bereid miljoenen op te offeren voor hun droom van een wereld zonder Joden en zonder Israël. De internationale gemeenschap keek jarenlang toe, sprak vrome woorden, maar liet Israël alleen. Het moest dus zelf ingrijpen.

Wie zwijgt over Iran, keurt het kwaad stilzwijgend goed

Wie deze aanval veroordeelt, zonder de Iraanse dreiging serieus te nemen, maakt zich medeschuldig aan de leugen dat Israël de agressor is. Maar wie kijkt naar de feiten, ziet dat het land vecht om te overleven. En dat het de enige is die het durft op te nemen tegen een regime dat dood en verderf predikt — in Gods naam.