Buitenland komt in De Groene in twee smaken: analyse of reportage. Tot dat opeens niet meer zo is. Eind vorig jaar kreeg ik contact met een jonge journalist en leraar, Andrii Kobaliya, die na de Russische invasie van Oekraïne luitenant werd in het Oekraïense leger. Hij schreef voor De Groene twee zeer bijzondere en aangrijpende verhalen, een soort mengvorm tussen dagboek en verslag. Stof, bloed, zweet en as ging over zijn jaar aan het front, waarna elke Oekraïense soldaat mag kiezen voor een functie weg van de frontlijn. Maar Andrii Kobaliya mist betekenis in zijn oude leven in Kyiv en gaat vrijwillig terug. In Elke ontmoeting kan de laatste zijn beschrijft hij dat proces.

---

Ook een bijzondere productie, en dan vooral vanwege het uitmuntende en onverschrokken journalistieke ambacht, was van correspondent in Polen Ekke Overbeek. In Polen zwijgt men liever over de zeer brisante vraag die sinds de eerste misbruikzaken in de rooms-katholieke kerk in de jaren tachtig soms wordt gesteld: wat wist Karol Wojtyła – oftewel de heilig verklaarde, latere paus Johannes Paulus II – ervan? In ‘Een nogal gênante zaak’ toont Overbeek aan dat er simpelweg hard bewijs is – in de vorm van archiefstukken van de geheime dienst – dat Wojtyla plegers van pedofiele misdrijven persoonlijk de hand boven het hoofd hield en overplaatste.

---

Een bijzonder profiel was dat van Tjitske Lingsma van de Filipijnse journalist en Nobelprijswinnaar Maria Ressa. Omdat Ressa sprak op het 145-jarige lustrum van De Groene mocht Lingsma hiervoor naar Manila, en maakte daar in Symbool van moed en hoop een inspirerend portret van een vrolijk en compromisloos journalist in een land waar dat vaak dodelijk is.

---

Ook op locatie was de reportage/terugblik De schaduw van Saddam. Journalist Judit Neurink vloog bepaald niet voor een paar weken in in Irak: ze woonde er na de Amerikaanse invasie tien jaar. Haar afweging van Irak na de invasie, waar ruim zeventig procent niet meer hecht aan democratie en velen openlijk zeggen dat het onder Saddam beter was – is rauw en ontnuchterend. ‘Helaas kopieerden Saddams slachtoffers niet alleen zijn tactieken’, tekent ze op, ‘de onderdrukten in het Irak van voor 2003 werden erna de onderdrukkers.’

---

En het resultaat van bijna dertig jaar fascinatie is Maar hij is een mens geweest het profiel van de overleden Sylvia Berlusconi, door Italië-correspondent Anne Branbergen. De Italianen kwamen er met duizenden woorden niet echt uit wat Berlusconi heeft betekend: hij is hen allemaal – en Anne Branbergen ook – onder de huid gekropen.

---

En andere mooie verhalen: Als een litteken door de Chinese ziel, een voorpublicatie uit het boek Red Memory, over China’s Culturele Revolutie door Tania Branigan; Anatomie van een aangekondigde ramp, door Constanze Letsch en Tan Tunali, over de aardbeving in Turkije, en een halve sigaar uit eigen doos: De jacht op oceaangoud, door Rutger van der Hoeven en Frank Mulder.