Terwijl het regent in Israël ontwaakt de bevolking langzaam uit het coma van de nachtmerrie van 7 oktober en het trauma van de oorlog. Afgelopen weekend demonstreerden Israëlische joodse en Arabische burgers zij aan zij voor de vrede en tegen de oorlog die geen winnaars kent. Op andere Israëlische plaatsen, en in verschillende steden in Europa, kwamen burgers bijeen die onder het roepen van de leus ‘bring them home’ van de Israëlische regering en het Westen eisen dat ze de 239 gegijzelden terugbrengen die nog steeds in Gaza gevangen zitten.

Het eenheidskabinet van Netanyahu en zijn twee ex-generaals – Gallant en Gantz –beantwoordde de terroristische aanval van Hamas van 7 oktober op het zuiden van Israël met een conservatief lucht- en grondoffensief waarvan niemand weet wat het eindspel is. Volgens het Palestijnse ministerie van Gezondheidszorg heeft het meer dan 13.000 Gazanen het leven gekost en een humanitaire ramp veroorzaakt.

Tegelijkertijd doen ongeleide projectielen in de Israëlische regering populistische en opruiende uitspraken, waardoor de bevolking razend wordt en Israël in de internationale wereld aan gezichtsverlies leidt. Zo zei de minister van het vage ministerie van Erfgoed Amichai Eliyahu dat het gooien van een atoombom op Gaza een optie was. Hij is inmiddels geschorst van de kabinetsvergaderingen, maar de schade is aangericht.

De ultrarechtse minister voor Nationale Veiligheid Itamar Ben Gvir heeft een wetsvoorstel bij de Knesset ingediend om de doodstraf in te voeren, zodat de opgepakte Hamasstrijders, de daders van de massaslachting van 7 oktober, geëxecuteerd kunnen worden. De joodse staat heeft in zijn geschiedenis de doodstraf slechts één keer toegepast, namelijk in het proces tegen de ‘boekhouder van de Holocaust’, Adolf Eichmann in 1962.

De familieleden van de gegijzelden smeken om het niet te doen en zelfs niet over de doodstraf te spreken, omdat zij iets zien dat de minister, verblind door wraakzucht, kennelijk over het hoofd ziet: zo’n daad kan door Hamas beantwoord worden met de openbare terechtstelling van hun geliefden. Op de opmerking van een van de familieleden dat ze niet nog meer dierbaren willen verliezen, omdat ze op 7 oktober ook al familie en vrienden hebben verloren, reageerde Ben Gvir: ’Ach, we hebben allemaal wel iemand verloren.’

Intussen levert de conservatieve grondoorlog voor Israël onvoldoende resultaten op. Van de naar schatting 2500 Hamasstrijders die de terreuraanval hebben gepleegd, zijn er slechts vijfhonderd geëlimineerd of gevangengenomen. De rakettenregen vanuit Gaza op Israël is niet gestaakt en is zelfs uitgebreid tot het noorden van Israël, waar Hezbollah raketaanvallen uitvoert. De Hamasleiders zitten allang niet meer in Gaza en volgen de oorlog op een veilige afstand uit Qatar of Libanon. Van het vierhonderd kilometer lange tunnelstelsel dat Israël had aangekondigd te zullen vernietigen, is volgens het Israëlische nieuws tot op heden slechts 55 meter ontdekt en tot ontploffing gebracht.

Het belangrijkste doel – de bevrijding van de gegijzelden – is niet bereikt. Het leger heeft, kort nadat het videofilmpjes met verklaringen van gegijzelden van Hamas had ontvangen, het Al Shifa-ziekenhuis in Gazastad bestormd en slechts twee lichamen van Israëlische gijzelaars gevonden, die kort ervoor waren doodgeschoten. De andere 239 zijn spoorloos.

Het eenheidskabinet dat eerder stoer had aangekondigd dat het niet met Hamas zou onderhandelen want het was ‘alles of niets’, gaat nu overstag en smeekt om ten minste vijftig tot tachtig vrouwen en kinderen vrij te laten. Hamas speelt met verve hard to get en heeft nog niet toegehapt. Bij deze psychologische oorlog heeft Hamas de touwtjes in handen. De Jordaanse oud-minister van buitenlandse zaken Marwan Jamil Al-Muasher waarschuwde terecht dat Hamas geen militaire organisatie is maar een ideologie, die je niet kunt uitroeien met lucht- en grondoffensieven.

Intussen viert Hamas, aldus de leider van Hamas’ politieke vleugel in Gaza, Yahya Sinwar, de grote overwinning. Dat is op zijn minst vreemd, want Gaza heeft bijna tien keer zoveel doden als Israël en de financiële schade van de bombardementen is niet te overzien. Maar Hamas heeft met de afschuwelijke massamoord van 7 oktober in ieder geval de Palestijnse zaak weer op de wereldkaart gezet. Het heeft zowel Israëls bevolking als Israëls positie in de internationale wereld een grote klap toebedeeld.

Met de start van de grondoorlog is Israël in de ogen van de wereld plotseling agressor geworden in plaats van slachtoffer. In het Westen roepen de massale, internationaal georganiseerde en gestroomlijnde demonstraties op tot de bevrijding van Palestina ‘from the river to the sea’. Terwijl Nederlanders oeverloos discussiëren over de betekenis van die leus, want het zou afhankelijk zijn van de persoon die hem bezigt en de omstandigheden, weet iedere joodse en Arabische Israëliër in Israël en elke Palestijn in de Palestijnse gebieden exact wat er wordt bedoeld.

De slogan werd in de zestiger jaren door de PLO geïntroduceerd als oproep tot de strijd voor het grondgebied van Palestina van vóór 1948, voor de oprichting van de staat Israël dus. Tijdens de onderhandelingen voor de Oslo-akkoorden, waarbij een onafhankelijke Palestijnse staat binnen de grenzen van 1967 voor het eerst tot de mogelijkheden ging behoren, werd die eis enigszins bijgesteld. Maar met de opkomst van Hamas in Gaza kreeg de leus weer zijn oorspronkelijke betekenis en nieuw elan. Hij roept op tot de vernietiging van de staat Israël.

Intussen zijn er door Palestijnse organisaties bij het Internationale Hof van Justitie in Den Haag klachten ingediend tegen Israël op grond van oorlogsmisdrijven.

Hamas wrijft in de handen, want de doelen om Israël op de knieën te krijgen en het volgens Hamas medeplichtige Westen te beïnvloeden zijn bijna bereikt. De vele Gazaanse doden, gewonden en ontheemden zijn collateral damage die te zijner tijd als Shahid in deze Heilige strijd worden geëerd.

Het is harder gaan regenen in Israël en in Gaza. Het slagveld verandert in een modderpoel. De tanks en Israëlische troepen, maar ook de vrachtwagens met hulpgoederen, kunnen vastlopen in de blubber. Dat maakt de situatie in Gaza precairder dan ooit. Het is dag 46 sinds 7 oktober en het einde van de oorlog is nog lang niet in zicht.